အတိတ္ဆိုရာဝယ္
=============အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မေတြးရဘူး မွန္ေပမယ့္ အတိတ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တခါတခါ ပစၥဳပၸန္အတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ အားေဆးတစ္ခြက္လည္း ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသင့္တာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး ပိုမိုေကာင္းမြန္တ့ဲ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေအာင္ အားျဖစ္ေစပါတယ္။
တခါတခါ ဘဝမွာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ က်ဆင္းေနခ်ိန္တြင္
အတိတ္ရဲ႕ အားျဖစ္စရာ ေကာင္းကြက္တို႔ကို ျပန္လည္သုံးသပ္လိုက္တ့ဲအခါ
ပစၥဳပၸန္ အားေတြ, ဇဲြ ဝီရိယေတြ ျပန္လည္ ျဖစ္ထြန္းေစမွာပါ။ ေပ်ာ့ကြက္ေတြသာ
ျပန္ၾကည့္ ျပန္ေတြးေနမယ္ဆိုရင္ ေဘာလုံး ေလေပါက္လ္ို ဖိေလ ျပားေလ
ျဖစ္ေနမွာပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်တ့ဲ ေရာဂါဟာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ, စိတ္ညစ္စရာခ်ည္း ေတြးေန စဥ္းစားေနျခင္းမွ အေျခခံ၍ ေပါက္ဖြားလာ၏။ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္, ဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳေတြးၿပီးလုပ္တ့ဲအခါ တကယ္ ျဖစ္မလာရင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြး ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ဒါက စိတ္ဓာတ္မရင့္က်က္သူေတြ, စိတ္အားငယ္တတ္သူေတြမွာ အျဖစ္မ်ား၏။
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ျပည့္ေနသူအတြက္ေတာ့ ေလျပည့္ေနတ့ဲ ေဘာလုံးလ္ို ႏွိမ္ေလ ျမင့္ေလ ျဖစ္မွာပဲ။ ထိုသူအတြက္ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြ ေတြးေလ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘဝကို ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ဖို႔ အားေတြ ျဖစ္ေလေလပါပဲ။
တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ " အတိတ္ကိုလည္း မေတြးနဲ႔၊ အနာဂတ္ကိုလည္း မေမွ်ာ္နဲ႔၊ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္ ရႈ" ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း အတိတ္ကို ျပန္ေတြး, အနာဂတ္အတြက္ စီမံကိန္းေတြ ခ်, လက္ရွိပစၥဳပၸန္က္ို တည့္တည့္ မရႈလွ်င္ တရားအားထုတ္လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒါက တရားရွဳမွတ္ေနသူ႔အတြက္ အတိတ္ေတြ အနာဂတ္ေတြ ေတြးေနစရာမလိုပါ။ ပစၥဳပၸန္က အေရးႀကီးသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို တရားေဟာတိုင္း ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကို အေျခခံၿပီး အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္တကြ သံေဝဂ ယူသင့္သည္ကို ယူေစကာ ျပန္လည္ထုတ္ျပ ေဟာျပေတာ္မူပါသည္။ ထ္ိုအထဲမွ အႏွစ္ထုတ္ယူတတ္ေအာင္, သတိသံေဝဂျဖစ္ေအာင္ ထုတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
ထို႔နည္းအတူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္လည္း အတိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ေတြကို ပစၥဳပၸန္လက္ရွိဘဝမွ ျပန္လည္ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ပ္ိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံသင့္ေပ၏။
ပုံ = သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ခ့ဲစဥ္က Peace Building တြင္ ပို႔ခ်သူ ဂိုက္လမ္းေပးသူ ဒကာမ မနန္းေလာန္ဟြန္ႏွင့္ စာသင္ဘက္မ်ား
ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်တ့ဲ ေရာဂါဟာ စိတ္ဆင္းရဲစရာ, စိတ္ညစ္စရာခ်ည္း ေတြးေန စဥ္းစားေနျခင္းမွ အေျခခံ၍ ေပါက္ဖြားလာ၏။ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္, ဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳေတြးၿပီးလုပ္တ့ဲအခါ တကယ္ ျဖစ္မလာရင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြး ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ဒါက စိတ္ဓာတ္မရင့္က်က္သူေတြ, စိတ္အားငယ္တတ္သူေတြမွာ အျဖစ္မ်ား၏။
စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ျပည့္ေနသူအတြက္ေတာ့ ေလျပည့္ေနတ့ဲ ေဘာလုံးလ္ို ႏွိမ္ေလ ျမင့္ေလ ျဖစ္မွာပဲ။ ထိုသူအတြက္ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြ ေတြးေလ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘဝကို ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ဖို႔ အားေတြ ျဖစ္ေလေလပါပဲ။
တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ " အတိတ္ကိုလည္း မေတြးနဲ႔၊ အနာဂတ္ကိုလည္း မေမွ်ာ္နဲ႔၊ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္ ရႈ" ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း အတိတ္ကို ျပန္ေတြး, အနာဂတ္အတြက္ စီမံကိန္းေတြ ခ်, လက္ရွိပစၥဳပၸန္က္ို တည့္တည့္ မရႈလွ်င္ တရားအားထုတ္လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒါက တရားရွဳမွတ္ေနသူ႔အတြက္ အတိတ္ေတြ အနာဂတ္ေတြ ေတြးေနစရာမလိုပါ။ ပစၥဳပၸန္က အေရးႀကီးသည္။
ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို တရားေဟာတိုင္း ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကို အေျခခံၿပီး အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္တကြ သံေဝဂ ယူသင့္သည္ကို ယူေစကာ ျပန္လည္ထုတ္ျပ ေဟာျပေတာ္မူပါသည္။ ထ္ိုအထဲမွ အႏွစ္ထုတ္ယူတတ္ေအာင္, သတိသံေဝဂျဖစ္ေအာင္ ထုတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
ထို႔နည္းအတူ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္လည္း အတိတ္ရဲ႕ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ေတြကို ပစၥဳပၸန္လက္ရွိဘဝမွ ျပန္လည္ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ပ္ိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံသင့္ေပ၏။
ပုံ = သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ခ့ဲစဥ္က Peace Building တြင္ ပို႔ခ်သူ ဂိုက္လမ္းေပးသူ ဒကာမ မနန္းေလာန္ဟြန္ႏွင့္ စာသင္ဘက္မ်ား
No comments:
Post a Comment